Horacio Castillo, Δύο ποιήματα
μετάφραση: Χαράλαμπος Δήμου
από το βιβλίο
μετάφραση: Χαράλαμπος Δήμου
Οι εκδόσειως των συναδέλφων, 2012
Για να απαγγελθεί στη βάρκα του Χάροντα
Το τοπίο είναι πιο όμορφο από ό,τι είχαμε
φανταστεί:
αυτά τα τείχη που πέφτουν κατακόρυφα πάνω μας,
εκείνος ο μαύρος ήλιος που βασιλεύει πάνω από τη λίμνη,
πέρα, στα δεξιά της βάρκας, ένα ουράνιο τόξο που διαθλάται στην ομίχλη.
Ομως, αυτό το μεταλλικό νόμισμα ανάμεσα στα δόντια,
αυτός ο οβολός που οφείλουμε να δαγκώνουμε ώς το τέρμα του ταξιδιού,
φράζει το στόμα που θέλει να τραγουδήσει.
Να τραγουδήσει γι' αυτές τις θλιμμένες ψυχές που κάθονται στον πάγκο,
καθώς ο ναύκληρος σημαίνει με το μαστίγιο το τέμπο,
καθώς παραγγέλλει να κωπηλατούν δίχως αναπαμό,
κάθε φορά πιο γερά, κάθε φορά πιο γρήγορα, πιο πέρα από το φως.
*
Ολοι κουβαλάμε, σαν τον Αινεία, τον πατέρα μας στους ώμους.
Οταν είμαστε ακόμα αδύναμοι, το βάρος του μας εμποδίζει στην πορεία,
αλλά ύστερα γίνεται όλο και πιο ελαφρύ,
ώσπου μια μέρα παύει να γίνεται αισθητό
και αντιλαμβανόμαστε ότι έχει πεθάνει.
Τότε τον εγκαταλείπουμε για πάντα
σε μια στροφή του δρόμου
και σκαρφαλώνουμε στους ώμους του παιδιού μας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου