Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Posted by Σ. Ιντζές | #
 
CÉSAR CANTONI, ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΜΟΥ
Ο σκύλος μου μού μιλάει κι εγώ τον ακούω.
Κοπρίτης είναι και αλανιάρης,
όπως τα σκυλιά του Διογένη.
Γι’ αυτό και συμβαίνει να συνεχίζει τη σοφία του.
Σχολείο δεν πήγε,
λουρί δεν είχε να τον σέρνουνε
ούτε συμβούλους να τον συμβουλεύουν.
Άρα, μπορεί να σκέπτεται ελεύθερα
(αυτή είναι η αξία του η μεγάλη)
και, επί πλέον, με χαρά
(κάτι όχι και τόσο σύνηθες σε ό,τι σκέπτεται).
Στη φιλοσοφία του ο πλατωνισμός δεν έχει θέση
ούτε υπάρχει περιθώριο για είδωλα,
μα ούτε και για μύθους τραβηγμένους από τα μαλλιά.
(Δεδομένου ότι δεν έχει λάβει την ευλογία του βαπτίσματος,
κανείς δεν τον λαμβάνει στις δημόσιες συζητήσεις υπόψη του ·
έν’ άξεστο σκυλί και τίποτ’ άλλο, αυτό είναι, με διαβεβαιώνουν
αυτοί που περιφρονητικά του πετάν να φάει κανά κόκαλο.)
Ναι, ο σκύλος μου μού μιλάει κι εγώ τον ακούω.
Πότε-πότε μιλάω κι εγώ στον σκύλο μου,
όμως – σαν τί να πιάσω να του εξηγήσω;
Αυτός βλέπει καθαρά όλον τον ορίζοντα,
εκεί όπου τα μάτια μου εμένα βλέπουν μονάχα την καταχνιά
του να συνδιαλέγεσαι πολιτισμένα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου