Ραφαέλ Ομπλιγάδο, ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ
Αύρα που στην άγρια βλάστηση τραγουδά,
ήρεμος των κυμάτων ήχος ,
είναι ο ψίθυρος του λευκού της ντύματος
καθώς γλιστρά το ανάλαφρο πόδι της.
Φως του άστρου που όπως πέφτει τ’ απόγευμα
με ετοιμοθάνατη χλομάδα ντύνεται,
είναι η τρυφερή και θλιμμένη αντανάκλαση
που στα κρύσταλλα των ματιών της καίει.
Σελήνη γεννημένη στην μήτρα της θάλασσας
που πάει ανεβαίνοντας τη σιωπηλή της πτήση
και ο ουρανός, με μεγαλοπρέπεια ατάραχη,
είναι το ανάγλυφο του στιλπνού της μετώπου
Γαλήνιο νανούρισμα που να κρύψει δεν ξέρει
απ’ το περιστέρι την ανεξερεύνητη θλίψη
και μες τη σιωπή των δασών αντηχεί,
είναι η αρμονία της απαλής της φωνής.
Ουρανός ασυννέφιαστος που στη γη στέλνει
το φως και τις φλόγες του γόνιμου ήλιου του
ουρανός ασυννέφιαστος ενός γαλάζιου βαθύτατου,
είναι η στοργή της αγαπημένης μου.
μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου