Όλγα Ορόσκο, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΣΟΥ, μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΣΟΥ
(Olga Orozco, 1920-1999 Argentina)

Αυτή είναι η θλίψη σου.
Έχει το σχήμα ενός κρυστάλλου από χιόνι
που δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν υπήρχες
και το άρωμα του ανέμου που χάιδεψε το φτέρωμα των χαραυγών  
που δεν επιστρέφουνε.
Φερτ’ την στο ύψος των ματιών σου
και κοίτα πως ακτινοβόλα με μια λάμψη γαλάζια απ’  το βυθό του μύθου,
ή κοκκινωπή, σαν  βιτρό ματωμένης αγρύπνιας από τον αποχαιρετισμό των ερωτευμένων,
ή χρυσαφένια, ολόιδια με ένα υπνωτικό ρόφημα που  οι άγγελοι ήπιανε άπληστα.
Αν κοιτάξεις  κόντρα στο φως θα δεις τον κόσμο να περνά κυλώντας σ’ ένα δάκρυ.
Καθώς εισπνέεις, βγάλε με εκπνοές την πολύτιμη νοσταλγία που σε τυλίγει,
ένα χνώτο πλεγμένο  από συγχώρεση και θρήνους που σε μεταμορφώνει σε βασίλισσα του ανάστροφου  ουρανού.
Όταν τη φυσάς μεγαλώνει λες και καταπίνει την εσώτερη  ουσία μιας φλόγας
και μαζεύεται  σαν κάποια λουλούδια που τ’ ακουμπά μια οποιαδήποτε ξένη σκιά.
Μην την αφήνεις να πέσει, μην την υποτάσεις  στην πείνα και στο δηλητήριο,
γιατί μόνο θα κατάφερνες τον πολλαπλασιασμό της, χέρσο χωράφι, μπάσταρδα ζιζάνια αντί για λήθη.
Γιατί η θλίψη σου είναι μοναδική, άσβηστη, και βάφει απίθανο ό,τι κοιτάς.
Δεν θα βρεις άλλη παρόμοια, κι ας βυθιστείς κάτω από έναν ανελέητο ήλιο ανάμεσα σε κολόνες σπασμένες,
κι ας σε αναλάβει   το μάρμαρο στις πύλες ενός νέου υπεσχημένου παραδείσου.
Να μην επιτρέψεις τότε, αβοήθητη, να τη διαλύσει η συνήθεια,
μην τη ξοδέψεις  με κανέναν.
Σφίξ’ την πάνω στην καρδιά σου όπως διασωσμένο απομεινάρι ναυαγίου:
θαψ’ την στο στήθος σου ως το τέλος,
μέχρι τη λαβή.

(Μετάφραση: Στ. Ντέρτσας)  
πηγή: http://www.poesi.as/oo87-001.htm