Μάριο Μοράλες, Μας ενώνει, μετάφραση: Στάθης Ιντζές

Μάριο Μοράλες, Μας ενώνει
   
η σιωπή που δεν αρθρώσαμε
οι μέρες οι ατελείωτες, η θλίψη, η βροχή
η τρυφερότητα και τα γαλάζια μα σφαλιστά σου μάτια

Μας ενώνει
      κάτι σκοτεινό όπως το παραλήρημα κι οι στάχτες
όπως η λέξη αντίο όταν η μοναξιά σωπαίνει αλλά νικά

Ξέρεις τι είναι η ζωή
      όταν λαμβάνεται υπόψιν, αλλά είμαστε μόνοι;
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΝΕΙΠΩΤΟ
      μια πληγή δίχως απάντηση
Είναι ανοιχτές αγκαλιές
      και μια απουσία δεδομένη
Είναι η γραφή που στερεύει και γίνεται ηχώ,
      μια χρυσή καμπάνα πνιγμένη στην ομίχλη.
Είναι να φωνάζεις την λέξη θυμάμαι
      στη μέση ενός φιλιού, στη μέση ενός στίχου
τόσο βίαιη κι ασήμαντη όπως ολάκερη η μνήμη.

Είναι ν’ αγαπιόμαστε
    με την καρδιά μας άδεια,
        όπως ένα πουλί όταν γεννιέται
Είναι ν’ αγαπιόμαστε μέχρι το τέλος
στη μοναξιά,
    στη έρημη μέρα,
        την ατελείωτη.

μετάφραση: Στάθης Ιντζές 

------

Mario Morales, Nos une

       el silencio que no hemos dicho
       los días infinitos, la lluvia, la tristeza,
       la ternura y sus ojos ciegos, pero azules

Nos une
       algo oscuro como delirio y cenizas
       como la palabra adiós cuando la soledad calla pero vence

¿Sabes lo que es la vida
                         cuando se ama pero estamos solos?
ES NO PODER DECIRLO
                         y ser una herida sin respuesta
Es abrir los brazos
                    y encontrar la ausencia
Y escribir nada más que un eco,
                    una campana de oro sepultada en la bruma.
Es gritar la palabra recuerdo
                  en la mitad de un beso, en la mitad de un verso
tan violento y tan inútil como todo el recuerdo.

Es amarnos
          con el corazón vacío
                              como un pájaro cuando nace.
Es amarnos hasta el fin
en la soledad,
              en el día interminable,
                                     aniquilado.