 |
Giovanni Boldini, The Dispatch Bearer |
Πατέρα,
σήμερα που ξανασμίγουμε
σε τούτη την απελπισμένη πόλη
ας μιλήσουμε για τον καιρό
που είναι καλύτερο
απ’ τον να συζητήσουμε για άλλα θέματα.
Ας μιλήσουμε για την βροχή ή τον ήλιο
αλλά μη με ρωτήσεις
για το θάνατο που μας περιμένει.
Η ιδέα να μοιάσω στον Ζαν Πωλ Σαρτρ
ακόμα με γοητεύει
όπως ο θόρυβος ενός μαχαιριού
που σπαθίζει την πραγματικότητα
(και δεν το λέω μόνο εγώ)
Ο θάνατος
πρώτα συμβαίνει στις λέξεις
για να εγκατασταθεί μετά
γύρω από τα μάτια
(και δεν το λέω μόνο εγώ)
Πατέρα,
σήμερα βλέπω εσένα,
και ταυτόχρονα βλέπω αυτόν που πρόκειται να γίνω.
Πια τίποτα δεν γίνεται.
Είναι μάταιο.
Καλύτερα,
ας μιλήσουμε για τον καιρό.
Μετάφραση: Στάθης Ιντζές
***
Cambios climáticos
Padre,
hoy te vuelvo a encontrar
en esta ciudad desesperada.
Charlemos sobre el tiempo
que es mejor
a conversar sobre otras cuestiones.
Hablemos de la lluvia o el sol
pero no me preguntes
sobre la muerte que nos sucede ahora.
La idea de parecerme a Jean Paul Sartre
aun me seduce
como el sonido de un cuchillo,
atravesando la realidad
(y no te lo digo).
Toda muerte
primero sucede en las palabras
para luego llevarse a cabo
en los ojos
(y no te lo digo).
Padre,
hoy te veo
y al mismo tiempo veo al que seré,
pero distinto.
Ya nada se puede hacer.
Es necesario.
Mejor,
charlemos sobre el tiempo.
***
Ρουτίνα
Το μικρό αγόρι ιππεύει προς την αυγή
να δώσει μιαν αρχή και ένα τέλος στον κόσμο.
Είναι η πνοή της ηλικίας που τον υποχρεώνει
να ξεριζώσει την καρδιά του.
Είναι η πνοή της ηλικίας που τον υποχρεώνει
να ασφαλίσει την καρδιά του με αέρα.
Τόσες λέξεις, τόσες,
που πια δεν υπάρχει
τίποτα να πεις.
Είναι η πνοή της ηλικίας η αυγή.
Ο ήλιος είναι κόκκινος.
***
Rutina
El muchacho cabalga hacia la aurora
para abrir y cerrar el mundo.
Es el aliento de la infancia el que lo obliga
a cortar su corazón.
Es el aliento de la infancia el que lo obliga
a coser su corazón con aire.
Tantas palabras, tantas,
que ya no hay
qué decir.
Es el aliento de la infancia la aurora.
El sol es rojo.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου