Belíca Andonía Kubaréli, poemas traducidos al español

Belíca Andonía Kubaréli

la mejor del mundo, editorial KEDROS, 2004 

página 7,8

Mi madre es mi madre.

Se llama “mi madre”

Mi madre es una cosa

que comparto con mi padre

Mi madre es un poco loquita.

Y llorona.

Mi madre me pregunta por qué por qué por qué?

pero aún soy tan pequeña y no puedo decirle

cariño, no hay por qué, que lo tengas claro

Mi madre dice que soy el niño de amor.

Mi madre dice que no quería hijos.

Mi madre falta.

Y me falta.

Venga, mamá,

te perdoné por darme a luz.

Ya se acabó

lo hecho hecho está, ya me fui.

*

A mi madre le asusta que

yo no pegue ojo en la cuna.

¿Este niño no duerme nunca? pregunta.

No, mamá, no es posible que duerma.

No me harto de verte, tonta.

Por favor, mamaíta,  ámame un poco.

Como aguantamos tanto amamos, lo sé.

Mi madre se inclina sobre mí y me mira fascinada.

¿Este salió de mí? se pregunta como si no lo creyera.

Créelo, mamá, yo soy tu creación.

Por eso eres la mejor mamá del mundo,

porque me diste a luz.

Gracias,  mamá.

Pero no me preguntaste.

traducción: S.I.

---

Μπελίκα Αντωνία Κουμπαρέλη

η καλύτερη του κόσμου, Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, 2004

σελίδα 7,8

Η μαμά μου είναι η μαμά μου.
Τη λένε «μαμά μου».
Η μαμά μου είναι ένα πράμα
που μοιράζομαι με τον μπαμπά μου.

Η μαμά μου είναι λίγο τρελίτσα.
Είναι και κλαψιάρα. 

Η μαμά μου ρωτάει γιατί; γιατί; γιατί;
αλλά είμαι πολύ μωρό ακόμα και δεν μπορώ να της πω
αγάπη μου, δεν έχει γιατί, παρ' το απόφαση.

Η μαμά μου λέει ότι είμαι παιδί του έρωτα.
Η μαμά μου λέει ότι δεν ήθελε παιδιά.

Η μαμά μου λείπει.
Και μου λείπει.

Έλα, μανούλα
σε συγχώρεσα που με γέννησες.
Τώρα πάει πια,
έγινε το λάθος, βγήκα.
                                                                                    *


Η μαμά μου τρομάζει που
δεν κλείνω τα μάτια μου στην κούνια.
Αυτό το παιδί δεν κοιμάται ποτέ; ρωτάει.
Όχι, μαμά, δεν γίνεται να κοιμηθώ.
Δε χορταίνω να σε βλέπω, χαζή.

Σε παρακαλώ, μανούλα, αγάπα με λίγο.
Όσο αντέχουμε αγαπάμε, το ξέρω.

Η μαμά μου σκύβει από πάνω μου και με κοιτάζει μαγεμένη.
Εγώ το 'βγαλα αυτό; αναρωτιέται σαν να μην το πιστεύει.
Πίστεψέ το, μαμά, εγώ είμαι το δημιούργημά σου.
Γι 'αυτό είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου,
γιατί με γέννησες.
Σ' ευχαριστώ, μανούλα.
Αλλά δεν με ρώτησες.